English
Historia pińczowskiego klasztoru pełna jest nieoczekiwanych zwrotów akcji, które odzwierciedlają burzliwą historię tego spokojnego dziś miasteczka.
Paulinów do Pińczowa sprowadził i bogato uposażył niezwykły duet - bracia Zbigniew i Jan Oleśniccy, którzy postanowili uczynić z Pińczowa godną swojego nazwiska siedzibę. Ale już sto lat później, w 1550 r potomek Oleśnickich, Mikołaj, wygnał zakonników, a kościół przekształcił w zbór kalwiński. Wtedy też pozbył się wyposażenia kościoła. Choć sprawa zbulwersowała opinię publiczną XVI wiecznej Polski, to nawet sąd biskupi nie był w stanie wpłynąć na decyzje Mikołaja Oleśnickiego.
Po jego śmierci Oleśniccy sprzedali Pińczów, który trafił w ręce biskupa krakowskiego Piotra Myszkowskiego. Wtedy to paulini znów wrócili w mury pińczowskiego klasztoru, skąd po 200 latach wyrzucił ich ówczesny właściciel Pińczowa - Franciszek Wielopolski. Choć paulini wrócili do Pińczowa w 1800 roku, to kasata klasztoru nastąpiła już w 1819 roku.
Obecnie w murach dawnego klasztoru mieści się wielowątkowa ekspozycja Muzeum Regionalnego. Obecny kościół pochodzi z XVII stulecia, jednak w zachodniej kruchcie znajdziesz też pozostałości pierwszej fundacji rodu Oleśnickich. Przy kościele znajduje się efektowna dzwonnica, która dawniej służyła jako brama na zorganizowany wokół kościoła cmentarz. Wnętrze świątyni zdobi urzekająca dekoracja stiukowa, szczególnie piękna na sklepieniach w nawach bocznych. Kościół posiada barokowe wyposażenie. Ciekawie prezentują się stalle, czyli ławy dla duchowieństwa ustawione po bokach prezbiterium. Tutaj są one wyjątkowo bogato zdobione.
