Park Zdrojowy w Busku-Zdroju

Przekraczając bramy parku zdrojowego w pełni poczujesz klimat buskiego uzdrowiska, pełnego słońca, zieleni i uzdrawiającej wody.

Park w ostatnich latach wypiękniał. Już od bramy wejściowej powitają Cię odnowione alejki dla spacerowiczów i rowerzystów. Klimatyczne oświetlenie umila kuracjuszom przechadzki po zachodzie słońca. A jeśli poczują się zmęczeni, mogą odpocząć na nowych ławeczkach. Park zdrojowy zachował jednak swój pierwotny charakter. Jego początki, podobnie jak reszta uzdrowiska, sięga XIX stulecia. Wtedy to buski park zdrojowy założył znany projektant miejskiej zieleni i dyrektor Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Warszawskiego, Ignacy Hanusz.

Park składa się z dwóch części. Jego sercem jest uporządkowany, regularny i symetryczny ogród francuski, w pełni eksponujący piękno budynku łazienek projektu Henryka Marconiego. Tę regularną część otacza z trzech stron prawdziwy tajemniczy ogród, czyli park w stylu angielskim o nieregularnym układzie nasadzeń i alei. Oś założenia stanowi aleja biegnąca od łazienek do parkowej bramy. Jej przedłużeniem jest obecna aleja Mickiewicza, prowadząca do parku miejskiego przy buskim rynku. To właśnie ta linia - od parku miejskiego do Łazienek - stanowi główny trakt spacerowy kuracjuszy wypoczywających między kolejnymi leczniczymi zabiegami. Wędrują oni alejkami, rozkoszują się napojami i deserami w jednej z kawiarenek lub zmierzają w stronę wspomnianego już budynku łazienek.

Buskie łazienki, od nazwiska architekta nazwane "Marconim", wzniesione zostały w 1836 r. w stylu klasycystycznym. Nawet, jeśli nie przebywasz na kuracji, śmiało zajrzyj do środka. Wewnątrz wita cię monumentalna pijalnia i… charakterystyczny dla buskiego uzdrowiska zapach siarki. Do tego drugiego szybko się przyzwyczaisz. A z reprezentacyjnego holu warto zajrzeć za kotarę sali koncertowej, która przywodzi na myśl bardziej klasycystyczną świątynię. Pierwotnie sala koncertowa stanowiła miejsce spotkań oraz poczekalnię przed kąpielą. Tu, gdzie obecnie widzisz lustra, dawniej znajdowały się wejścia do kabin łaziebnych.