Kuźnia wodna w Starej Kuźnicy

Kuźnica wodna wymieniona jest w dokumentach po raz pierwszy już w 1662 roku. W wykazie fabryk żelaza pracujących w Królestwie Polskim w 1823 roku figuruje w dobrach Nieświńskich jako własność prywatna Wielhorskich. Pod koniec lat 30-tych XIX wieku została zmodernizowana dzięki kredytom z Banku Polskiego na rozbudowę prywatnych inwestycji przemysłowych. Po 1860 roku współpracowała z wybudowanym w pobliżu wielkim piecem, funkcjonującym do 1893 roku. Od początku XX jej funkcja ograniczała się do przekuwania złomu żelaznego na drobne narzędzia rolnicze i artykuły gospodarstwa wiejskiego. W 1957 roku kuźnia zaprzestała działalności i została przekazana Muzeum Techniki NOT w Warszawie. Po wykonaniu remontu na początku lat 60-tych XX wieku, jest udostępniana jako terenowa placówka muzealna. W latach 70-tych XX wieku. wykonano remont zbiornika wodnego wzmacniając groblę i wykonując nowy upust ulgowy, które to przedsięwzięcia zniszczyły dawny upust z drewnianymi zastawkami i przepuszczony nad nim mostek. Przeprowadzono również remont kapitalny budynku  kuźnicy, wymieniając zniszczoną drewnianą konstrukcję szopy, więźbę, pokrycie dachu i oszalowanie. Teren zakładu jest własnością Skarbu Państwa w zarządzie Muzeum Przemysłu i Techniki NOT w Warszawie.